...........

त्या त्या वेळेस बरोबर वाटलेले पण शेवटी चुकिचेच ठरलेले decisions.......
कुठल्यातरी senseless, useless inhibitions मुळे अडखळलेल पाउल, गिळले गेलेले शब्द, फिरवलेली मान आणि झटकून टाकलेले विचार.......
कशाचाच कशाला मेळ नाही,
एक नुसतीच खोल दरी! कधीच न संपणारी! काळी! भीषण!
अगदी हाडापर्यंत पोचणारी ती बोचरी भीती,
सहन पण न होणारी ती शांततेची पोकळी....अंतर्मुख बनायला सुद्धा घाबरवून सोडणारी ती compulsively बोलायची need.....
आणि शेवटी नुसतेच शब्द......एकापाठोपाठ एक......न संपणारे,
अखंड................