Tuesday, September 18, 2012

Madmen


        I am a TV show junkie. A bad one. I like my adrenaline rush. The Science fiction, the drama, the sexy girls, the action, things getting blown up, lameass jokes, some jawdropping twist and a nice heart-warming conclusion. Throw in a nice plot, clever writing, decent acting and at least one good looking girl and you are basically done. I'll watch the crap out of that show.
And then there is Madmen.
Very different. Very obscure. Very subtle.

        No CIA or FBI agent, nobody threatening to destroy or blow anything up, no island, no doctor to save the day, no lawyer to shut everyone up. Its about a bunch of people, working in Advertising in the 60s, in New York. There is nothing sensational about what they do and their lives. And still Madmen, the show, leaves me speechless.

        Four 'Best Drama Series' Emmys. Four bloody Emmys in a row! No other TV show has done this - ever! I obviously don't intend to give out spoilers. I just intend to 'spread the word' per-say :-)

        "Advertising is based on one thing: happiness. And do you know what happiness is? Happiness is the smell of a new car. It's the freedom from fear. It's a billboard on the side of a road that screams with reassurance that whatever you're doing is OK. You are OK." says Don Draper, the main protagonist. A womanizing, selfish, creative, arrogant, glib ad man. The main strength of Madmen is the combination of its great set of characters and authenticity brought about by music, visuals, sets & props. I usually end up thinking to myself - this is exactly how life in US in the 60s must have been. And this is where Madmen wins - there are many shows which take themselves seriously, but Madmen takes its audience seriously as well.

        Every character in Madmen is human. One could argue that there are no positive characters in the show - and to some extent its true. You will find each and every person trying hard to be polite, to appear in control - but you can almost feel that there is always this looming anxiety, there is always that hidden frustration - those repressed emotions - but - you won't find even a single melodramatic, lengthy, drawn-out scene!
         People suffer in silence, they avoid confrontations, they keep things unresolved and hanging and they die misunderstood.
         And that is why Madmen rules!

           Characters are sexist, not tolerant of other religions and beliefs, they are prejudiced, they drink while working and smoke even when they are pregant. But the show is not just about how different things were and how our sense of right and wrong "evolves" over time. Its about making us realize that despite of how much we change, we still remain the same. The show goes out of its way to show what a shitty treatment women used to get not so long ago - but makes sure you end up rooting for a girl.

          One of the IMDB reviewers says that "strength and a challenge of Madmen is that it resists having its characters 'grow' dramatically and giving them radical new stories from season to season." And I couldn't agree more with this! In Madmen, people actually don't change much, they try hard but at the end of the day they don't 'really' grow out of their habits and mistakes. They are who they are and who they always were - a sum total of their deeds and their actions. So you hate them - you want to scream at them. But then realize this is exactly how people are, this is exactly how you are!

         "Trust me - it never happened. It will shock you how much it never happened." - Don Draper.

Here is one of Don's classic ad pitches -
          "When deep beauty is encountered, it arouses deep emotions. Because it is, by nature, unattainable. We are taught to think that function is all that matters, but we have a natural longing for this other thing. What price would we pay, what behavior would we forgive, if they weren't pretty, if they weren't temperamental, if they weren't beyond our reach and a little out of our control, would we love them like we do?"
The ad is supposed to be for an expensive sports car to be marketed to general population. And yet here he is, cleverly playing with words, making us associate this expensive car with a beautiful unattainable girl - unknowingly changing the way we would end up perceiving the car.

           All in all, a show that is not afraid to tackle the "weird" aspects of "settled" and "suburban" life.
Madmen's creater, Matthew Weiner aptly says - "Creative works exist to express something that can't be expressed literally - they exist so that people can feel or understand something that can't entirely be conveyed with a rational explanation."

           The show is no doubt cleverly written. But then again its not for everyone and especially not for all moods. You have to let 'Madmen' grow on you. You can't expect and wait for things to happen - if you are looking for that - then Madmen is not your cup of tea. Its not something that you can watch with a bunch of friends - munching over snacks. You can't do a Madmen marathon - finishing off 5 seasons in one week or something - because its not a Tequila shot that you gulp down in seconds and feel the high in 5 minutes. Its a smooth Scotch - on the rocks - to be enjoyed with a cigar - sitting alone in a dark room - looking out of the window - thinking.

Tuesday, May 1, 2012

Story

चौथा call होता आता हा. आणि हि रिंग तर साली अजून संपतच नव्हती, प्रत्येक सेकंद हा नुसता एका भयाण क्षणासारखा, स्वतःच अस्तित्व अगदी ठामपणे गाजवणारा आणि मगच पुढे जाणारा.... आधीच मनाचा निश्चय डळमळीत ,त्यात हे एकावर एक येणारे नुसते calls. नक्कीच पोचली असेल एव्हाना ती तिकडे. नेहमीसारखी  स्वताच्याच जगात, सराईतासारखी नुसती एक नजर फिरवली असेल - तिच्या भाषेत म्हणायचं तर सगळ्या 'crowd' वरून, आणि मग कुठेच दिसत नाही म्हणून एकदा goggle काढून घड्याळ  पाहिलं असेल, एकदा सुस्कारा टाकून मान हलवली असेल..... आणि मग हा फोन चा शेवटचा पर्याय... 
त्यान ring silent केली. अगदी डोळ्यासमोर घडत असलेल्या गोष्टीकडे सर्रास कानाडोळा करायला सोप जाव
म्हणून बनवलेली सोय आहे हे ring silent करता येण्याच feature म्हणजे. तिचच वाक्य. असच कधीतरी तावातावाने म्हटलेल. "मी ज्या गोष्टी चिडून बोलते त्याच लक्षात राहतात तुझ्या!" हे वाक्य सुद्धा कधीतरी चिडूनच म्हटलेल असल्याने त्याच्या लक्षात राहिलंय! तो स्वतशीच हसला.  कदाचित अशा हसण्यालाच 'कुत्चीत' हास्य म्हणत असावेत.

"25 minutes उशीर!??" उंचावलेल्या भुवया, कपाळावर आठ्या, रोखलेले डोळे आणि ओठांचा चंबू. अजिबात बदललेली नाहीये पोरगी. 
"Hhhmm... हो. Sorry."
"एवढ जीवावर येतंय तर म्हणू नकोस Sorry."
"ते तिकडच table आहे - बसू तिकडे" 
"आणि इतका अचरटा सारखा उशीर का केलास? मी तुझी वाट  पहात  मुर्खासारखी थांबते का नाही ते बघायच होत का?"
"हो" 
"चौथ्या वाक्यातच सरळ उत्तर आणि मुद्द्याला हात? वा वा, प्रगती आहे! 5 minutes ची प्रस्तावना आणि 10 minutes च रडगाणं याला तू चाट दिलीस हे एक बर केलास बुवा."

तो काहीच बोलला नाही. तिला चिडचिड करण्यासाठी तिची space लागते हे त्याला अनुभवांती ठाऊक होत. त्यान 2 चहा मागवले आणि हात table वर ठेवून तिच्याकडे पाहू लागला. ती अजूनही फुरफुरत होती. "useless" वगैरे तत्सम शब्द त्याच्या कानी पडले. college मध्ये असताना आणि नंतर सुद्धा त्याला अनेकांनी "तुमच्या दोघांच काही लफड वगैरे आहे का" अस अनेकदा विचारल असेल.   अशा प्रश्नाचं उत्तर देण्यानी कधीच काही हशील होत नाही. विचारणाऱ्या माणसाच मत तुमच्या उत्तरांनी बदलणार तर नसतच - उलट ते अजून धृढच होणार असत - तुम्ही काहीही म्हणा. पण खर सांगायच तर त्याला स्वतःलाच माहिती नव्हत. मैत्रीण? शत्रू? rival? confidant? He had always done his best work with her. त्यांची team unbeatable होती. ते वचावचा भांडायचे. तो तिच्यावर चिडायचा, ती त्याला शिव्या घालायची. तो तिला हाड-हूड करायचा. पण शेवटी काम पूर्ण व्हायच. एका basic courtesy च्या पुढे त्यांना एकमेकांबद्दल काहीच personal माहिती नव्हती. दोघांनीही कधी ती जाणून घ्यायचा प्रयत्न हि केला नव्हता. एक-दोन warm moments नक्कीच share केल्या असतील त्यांनी पण ते तेव्हढपुरतच. सगळे जण वेगळ्या वेगळ्या ठिकाणी जाणार तेव्हा farewell party च्या शेवटी त्यांनी एकदा मिठी मारली होती. अगदी क्षण दोन क्षण ती मिठी सोडूच नये असा विचार त्याच्या मनात येऊन गेला असेल, कदाचित तिने ती मिठी सोडायला एक पाव सेकंद जास्त लावला असेल किंवा कदाचित हा सगळा त्याचा भास च असेल...
"ओ राजे आलाय चहा. घ्या. 6 वर्षांनी भेटतोय आपण. काही बोलणार आहात का नुसत थोबाडाकडे  पाहत बसायचं एकमेकांच्या?"
"काय म्हणतय वैवाहिक जीवन?"
"मस्त! 8 वर्ष झालीत लग्नाला. पोराबाळांची झंझंट नाही. दोघ जण पैसे कमवतोय. We enjoy our work and enjoy each others' company."
"So you are happy?"
"I don't see any reason why I should say no."
"Hhmm... True."
"अरे निदान खोट खोट तरी I am happy for you अस म्हण!"
"मी तस म्हणत नाहीये हे एक indication नाही का?"

तिनी चहाचा cup खाली ठेवला. एक दुखावल गेल्याची भावनेची झालर तिच्या डोळ्यांवर आल्यासारख वाटल त्याला. उगाचच एक आसुरी आनंदाची लहर त्याच्या मस्तकात गेली. आणि लगेचच दुसर्याच क्षणी ती  विरून त्याला  किळस आली स्वताची. काय करतोय तो? तिला दुखावतोय? मुद्दामहून? कशासाठी? कारण राग आलाय त्याला तिचा. पण तो राग नक्की कशाचा आहे? असा काय आहे जे त्याच्याकडे नाहीये? पण तरी काहीतरी खुपतंय. ठसठसतय. झोम्बतय. 
"काय झाल? मला माहितीये कि friends, नवरा-बायको यांना दरवेळी सगळ सांगता येतच नाही. मी नाही म्हणते कि मला तू सांग. पण काही मदत करू शकत असले तर करीन." 
वाक्याच्या शेवटी हळू हळू होत गेलेला तिचा आवाज. ती genuinely बोलत होती. He can always tell. 
"भीती वाटते मला!" 
"भीती वाटते डोळे बंद करायची!" 
"भीती वाटते स्वताच्या विचारांची आणि स्वताच्या मनाबरोबर एकट राहाव लागेल कि काय याची!"
"त्याच्यापेक्षा गर्दीत हरवून झाण सोप! एक नुसता चेहर्याचा ठिपका होण बर! ना आगा ना पिछा!"
"पण अस कोरड होण तर कधी जमतच नाही. कोडगेपणा रक्तातच असायला हवा. नंतर कितीही प्रयत्न केले तरी भिनवता येत नाहीच पुरेसा. आणि मग फक्त ओढताणच होते..."
ती आता सावरून बसली होती. त्याचा असा भांध फुटलेला तिनी कधीच पहिला नव्हता. 
तो आता बोलायचं  थांबला होता. हळू हळू श्वास शांत होत होता. त्याने उगाचच घसा खाकरला. मान झटकल्यासारखी केली.
"Thank You. That helped." त्याचा आवाज वरमल्यासारखा होता. 
"पण मला अजून तू काहीच सांगितला नाहीयेस."
"जे सांगायच होत ते सांगून झाल. घटना, व्यक्ती आणि घडलेल्या घडामोडी मध्ये आणून जे शेवटी  सांगायच होत ते असच काहीतरी असणार होत. उलट ते props आणि details नव्हते हे चांगलच झाल."
तिच्या चेहर्यावर एक all-knowing smile आल. त्याच्या चांगलच ओळखीच आणि राग आणणार. पण आत्ता नाही. 
"You know what - Stop looking for an excuse to blow up your life."
तो एकदम चमकला! जोरात आलेल्या वार्याने पळवून लावलेल्या ढगानंतर निळ्याशार होणार्या आभाळासारख त्याला काहीतरी एकदम वाटल. त्याने डोळे वर केले. ती त्याच्याकडेच बघत होती. शांतपणे. एकटक. जणू ती थांबली होती - तो बोलण्यासाठी.
तिच्या काळ्याभोर डोळ्यात टक लावून मंदपणे हसत तो एकच वाक्य म्हणाला - 
"I am so glad we are not friends."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------